Vincent van Gogh – cytaty trafiające w samo serce

Vincent van Gogh cytaty
Vincent van Gogh – cytaty | Fot. Wilson Vitorino

Vincent van Gogh to nie tylko malarz. To ktoś znacznie ważniejszy – człowiek, którego doświadczyło życie; artysta, który dzielił się swoim cierpieniem z innymi. Nie tylko malował, ale też pisał. Jego słowa przedstawione w formie zgrabnych cytatów potrafią zmienić rozumienie ludzkiego życia.

Vincent van Gogh zasłynął dzięki publikacji książkowej, w której znalazły się listy pisane przezeń do brata Theo. To właśnie z nich pochodzi większość cytatów, jakie znajdziesz poniżej. Nie da się ukryć, że lektura listów przyprawia umysł o drżenie, a serce nakłania do szybszego bicia.

Jeśli więc nadal jest to pozycja, której nie czytałeś / czytałaś, zerknij na drobne wycinki, jakie tutaj zebrałem. Myślę, że mogą cię zachęcić do sięgnięcia po książkę. Ze swojej strony dodam, że na pewno nie pożałujesz.

Vincent van Gogh – cytaty

Oto lista moich ulubionych cytatów van Gogha. Mógłbym tutaj wrzucić znacznie więcej sentencji, ale chciałem ograniczyć się do tych absolutnie najważniejszych (według mnie). Są to słowa, które zawsze pragnę mieć pod ręką.

Vincent van Gogh: cytaty o samym sobie

  1. Moim zdaniem to niczego nie jestem pewien, jednak widok gwiazd sprawia, iż zaczynam marzyć.
  2. Czuję tak wielką potrzebę malowania, że jestem zdruzgotany psychicznie i wyczerpany fizycznie, właśnie dlatego, że nie mam innego sposobu, by zwrócić ci kiedykolwiek wydane pieniądze. Nie mogę nic na to poradzić, że moich obrazów nie podobna sprzedać. Nadejdzie jednak dzień, kiedy okaże się, że są one więcej warte, niż kosztowały, że są czymś więcej niż ceną farb i mego nędznego życia.
  3. Wielki ogień we mnie płonie, ale nikt nie zatrzymuje się, by się w nim ogrzać, a przechodnie widzą tylko smużkę dymu.
  4. Rysunki, które robię obecnie, są jakby cieniem moich myśli, jednak cień ten ma już pewne kształty. To, czego szukam, to, do czego dążę, nie jest czymś nieokreślonym, tkwi w samym życiu. Tej rzeczywistości nie uchwyci się inaczej, jak przez cierpliwą i systematyczną pracę.
  5. Często myślę, że noc jest bardziej żywa i bogatsza w kolory niż dzień.
  6. Czuję, że żyję tylko wtedy, kiedy maluję.
  7. Ja mam tylko jeden wybór: być dobrym albo złym malarzem. Wybrałem pierwsze. Ale wymagania malarstwa są jak rujnujące kochanki, nic nie można zrobić bez pieniędzy i nigdy ich nie ma dosyć.
  8. Jeśli chodzi o moją pracę, naraziłem dla niej życie, a rozum mój załamał się.
  9. Kim jestem w oczach większości ludzi? Nonsensem, ekscentrykiem lub nieprzyjemną osobą – kimś, kto nie ma pozycji w społeczeństwie i nigdy nie będzie mieć; w skrócie, najniższy z najniższych. No dobrze – nawet gdyby to była absolutna prawda, to pewnego dnia chciałbym pokazać swoją pracą, co taki ekscentryk, taki nikt, ma w swoim sercu. To jest moja ambicja, oparta mimo wszystko w mniejszym stopniu na niechęci niż na miłości, oparta bardziej na poczuciu spokoju niż namiętności. Choć często jestem pogrążony w rozpaczy, wciąż jest we mnie spokój, czysta harmonia i muzyka. Widzę obrazy lub rysunki w najbiedniejszych domkach, w najbrudniejszych kątach. Mój umysł kieruje się ku tym rzeczom z nieodpartą siłą.
  10. Niedola będzie trwała wiecznie. [ostatnie słowa przed śmiercią, wypowiedziane do brata]

Vincent van Gogh: cytaty o sztuce

  1. Im bardziej się zastanawiam, tym bardziej dochodzę do przekonania, że nie ma nic bardziej artystycznego niż kochać ludzi.
  2. Kochajmy przyrodę, bo dzięki niej coraz lepiej rozumiemy sztukę.
  3. Sztuka ma pocieszyć tych, którzy zostali złamani przez życie.
  4. Bez wątpienia należy bez wahania podziwiać to, co piękne.
  5. Podziwiaj jak najwięcej. Większość ludzi nie podziwia wystarczająco dużo.
  6. Czuję w sobie wielką kreatywną siłę: jestem przekonany, że nadejdzie czas, powiedzmy, że codziennie będę robił coś dobrego, regularnie… Dokładam wszelkich starań, aby wytrwale pracować, ponieważ tak bardzo pragnę tworzyć piękne rzeczy. Ale piękne rzeczy oznaczają mozolną pracę, rozczarowanie i staranność.
  7. Obowiązkiem malarza jest całkowicie pogrążyć się w przyrodzie, przelać w swoje dzieło całą swoją inteligencję i wszystkie uczucia, aby stało się ono zrozumiałe dla innych.
  8. Nasmaruj coś na płótnie, skoro widzisz, że jest białe i tak jakoś idiotycznie na ciebie patrzy. Nie masz pojęcia, jak to działa paraliżująco, gdy człowiek wpatruje się w takie białe płótno, które mówi do malarza: nic nie potrafisz. Takie płótno potrafi patrzeć zupełnie idiotycznie i tak potrafi fascynować niektórych malarzy, że sami potem idiocieją. Wielu malarzy boi się białego płótna, ale białe płótno boi się malarza z prawdziwym temperamentem, malarza, który potrafi przełamać owo fascynujące „nic nie potrafisz”. Także życie jako takie z reguły pokazuje człowiekowi tylko tę swoją białą stronę, nieskończenie nic niemówiącą, deprymującą swą beznadziejnością, bo nic na niej nie ma, jak na białym płótnie malarskim. Ale choć życie wydaje się nic niemówiące, czcze, umarłe, to jednak człowiek obdarzony wiarą, energią i gorącym sercem, człowiek, który wie swoje, nie tak prędko da się wystrychnąć na dudka.
  9. Jesteśmy otoczeni poezją ze wszystkich stron.
  10. Jeśli będziecie się starali zrozumieć do głębi to, co w swych arcydziełach mówią wielcy artyści, poważni mistrzowie, odnajdziecie w nich Boga.

Vincent van Gogh: cytaty o życiu

  1. Przeciwności albo nieszczęście jest dla istot ludzkich tym, czym zmiana upierzenia dla ptaków. Człowiek może po tym pozostać niezmieniony albo zmienić się tak dalece, że będzie jak odrodzony; w każdym razie nie zmienia się upierzenia na oczach publiczności, bo to jest mało zabawny widok: dlatego należy uciec.
  2. Biada temu, kto zadowolony jest z siebie; taki człowiek nigdy nie nabędzie rozumu.
  3. Nasze życie jest straszliwą rzeczywistością, a my sami idziemy do nieskończoności. Jest jak jest i czy będziemy patrzeć mniej lub bardziej ponuro, istoty rzeczy w niczym to nie zmieni.
  4. Bądź świadomy gwiazd i nieskończoności na wysokości. W końcu życie wydaje się prawie magiczne.
  5. Normalność jest jak utwardzona droga: wygodnie jest nią chodzić, ale nie rosną na niej żadne kwiaty.
  6. Kochać to także umieć się rozstać. Umieć pozwolić komuś odejść, nawet jeśli darzy się go wielkim uczuciem. Miłość jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie, jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęścia, czasem wbrew własnemu.
  7. Aby człowiek dobrze czynił dla świata, musi umrzeć dla samego siebie.
  8. Bliscy przyjaciele są prawdziwym skarbem w życiu. Czasami znają nas lepiej niż my sami. Z delikatną szczerością istnieją po to, aby nas prowadzić i wspierać, dzielić się śmiechem i łzami. Ich obecność przypomina nam, że tak naprawdę nigdy nie jesteśmy sami.
  9. Cierpieć bez skargi to jedyna rzecz, której należy się nauczyć w tym życiu.
  10. Twój zawód nie jest tym, co przynosi ci cotygodniowe wynagrodzenie. Twój zawód jest tym, co robisz tutaj na Ziemi z taką pasją i intensywnością, że staje się duchowym powołaniem.
  11. Jeżeli chce się być aktywnym, nie trzeba się bać, że się czasem zrobi coś niewłaściwego, nie trzeba się bać, że się popełni jakiś błąd. Żeby stać się dobrym, nie wystarczy – jak sądzi wielu – nie robić nic złego; to jest kłamstwo […]. Prowadzi to w końcu do stagnacji i do przeciętności.
  12. Sukces jest czasem wynikiem całego szeregu niepowodzeń.
  13. Szczęście człowieka na ziemi zaczyna się dlań wtedy, gdy zapominając o sobie, zacznie żyć dla innych.
  14. Kiedy żyje się między ludźmi, z którymi łączy nas wzajemna życzliwość, wówczas człowiek widzi cel istnienia, przestaje czuć się bezwartościową i bezużyteczną istotą, myśli, że może się na coś przydać, bo ludzie odbywający tę samą drogę, towarzysze podróży, potrzebują się nawzajem. Uczucie godności osobistej jest w dużej mierze zależne od stosunków z innymi ludźmi.
  15. Dobrze jest umierać, gdy się ma świadomość, że zrobiło się w życiu coś naprawdę dobrego, że pozostanie się w pamięci choćby kilku ludzi i będzie się przykładem dla potomnych.

Vincent van Gogh: ptak w klatce

Ptak w klatce czuje się doskonale na wiosnę, że na coś mógłby się przydać, czuje, że miałby coś do zrobienia, ale nie może tego zrobić – co to jest? Nie pamięta, jego myśli są niejasne i powiada sobie: „Inne ptaki lepią gniazda, mają małe i wychowują je”. I wówczas bije głową o pręty klatki. Ale klatka jest klatką i ptak szaleje z bólu.

„Oto próżniak” – mówi inny ptak, przelatując. To coś w rodzaju rentiera. Tymczasem więzień żyje, nie umiera, na zewnątrz nie widać nic z tego, co się dzieje w jego wnętrzu, jest zdrowy, a nawet cieszy się promieniem słońca. Ale nadchodzi pora odlotu. Napad melancholii – dzieci, które się nim opiekują, mówią: on ma przecież wszystko, czego mu potrzeba – ale on patrzy na niebo ciężkie, chmurne i czuje w sobie bunt przeciw swemu losowi. „Jestem w klatce, jestem w klatce, nie brak mi niczego, głupcy! Mam wszystko, czego mi potrzeba! Och, łaski, wolności, móc być ptakiem jak wszystkie ptaki!”

Pewien rodzaj próżniaka-człowieka przypomina pewien rodzaj próżniaka-ptaka.

Ludzie często nie mogą nic zrobić, są więźniami w jakiejś strasznej, strasznej, najstraszniejszej klatce.

Źródła

  1. Wikicytaty: Vincent van Gogh.