Dzisiaj mam przyjemność przestawić artystę pochodzenia wietnamskiego, którego liryczne obrazy wywarły na mnie wyjątkowe wrażenie. Chodzi o Duy Huynh – twórcę niesamowitych obrazów akrylowych, inspirowanych historiami zaczerpniętymi ze starożytnego folkloru, komiksów, filmów i muzyki.
Kontemplacyjne obrazy tworzone przez Duy Huynha, symbolicznie odzwierciedlają transformacje kulturowe. Artysta snuje opowieści o ludzkiej egzystencji a wszystko odbywa się w surrealistycznym, zbliżonym do snu otoczeniu.
Twórca analizuje emocjonalną duchowość, ukazując w ten sposób piękno człowieka oraz triumf ludzkiego ducha nad materią. Wiele dzieł Duy Huynha odnosi się do podróży, zarówno fizycznych, jak i mentalnych. Jest to więc nie tylko uczta estetyczna, ale też okazja do głębokiej kontemplacji natury człowieka. A być może i całego wszechświata.
Duy Huynh
We wczesnych latach 80. Duy Huynh przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych. Zmagając się z barierami językowymi i nowym otoczeniem, szukał sposobu na poradzenie sobie z problemami życia w obcym kraju. Schronieniem okazała się sztuka. Nic dziwnego, że zmagania z szokiem kulturowym oraz podróże są częstym tematem prac artysty.
Jak sam twierdzi, próbuje „dosłownie i symbolicznie połączyć płynne wzorce natury (dzikiej przyrody) z tym, co wytworzył człowiek”.
Wyciszona paleta barw i okazjonalne wykorzystywanie gadżetów z początku XX wieku sugerują nawiązanie do fotografii minionej epoki. Świat Duy Huynha to instrumenty muzyczne, łodzie i pociągi parowe. Nie brakuje też ludzkich postaci, motyli, kwiatów i ptaków.
Huynh jest współwłaścicielem galerii Lark & Key Gallery i wiele jego oryginalnych prac jest obecnie dostępnych w sprzedaży.
Manifest artystyczny Duy Huynha
Pozwoliłem sobie przetłumaczyć manifest artysty, który można znaleźć na jego stronie www.
Jako kogoś, kogo pierwszym językiem nie był angielski, od dawna fascynuje mnie wielowarstwowa dwuznaczność i niuanse pewnych słów i fraz. Jako artysta wizualny lubię brać rzeczy zbyt dosłownie, używając języka symboli i metafor w połączeniu z kalamburami i hybrydowymi słowami, aby dodać kolejną warstwę tajemnicy do narracji. Elementy, które często pojawiają się w moich pracach (takie jak ćmy, motyle, łódki, pociągi, instrumenty muzyczne, kwiaty, drzewa, parasole etc.), stały się osobistym słownikiem używanym w zamierzonych kombinacjach, aby – miejmy nadzieję – wywołać introspekcję i poczucie zdumienia.
U podstaw mojej pracy leży poszukiwanie równowagi i ciągłości, zwykle pomiędzy dwiema lub więcej tajemnicami. Bohaterowie, których tworzę, często unoszą się (dosłownie) gdzieś pomiędzy nauką a duchowością, pamięcią a mitologią, strukturą a spontanicznością, tym co efemeryczne a wieczne, dowcipem a głębią, spójnością a nieprzywiązywaniem się. Moją intencją niekoniecznie jest oświecenie, ale radowanie się samą misją.
